Θα αναλάβω την ευθύνη του εαυτού μου;
Σκέφτομαι για τις επιλογές που κάνει ο καθένας μας στη ζωή του. Κάθε μέρα, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό… Γιατί αυτό και όχι εκείνο, γιατί σήμερα και όχι αύριο… Τι καθορίζει άραγε τις επιλογές μας; Ο φόβος; Η τόλμη; Το πάθος; Το πόσο πολύ θέλουμε κάτι; Το τι πιστεύουμε ότι αξίζουμε να ζήσουμε; Νομίζω όλα αυτά μαζί και ανάλογα τι υπερισχύει κάθε φορά, κάνουμε και την αντίστοιχη επιλογή. Και είναι πολύ ωραία η επιλογή μας να «μας βγει» που λέμε, αυτό σημαίνει ότι επιλέξαμε σοφά. Τι γίνεται όμως αν κοιτάξουμε πίσω και δούμε ότι λόγω κάποιων επιλογών που κάναμε παλαιότερα, ζούμε σήμερα κάτι δυσάρεστο σε κάποιο τομέα της ζωής μας; Τι γίνεται τότε; Θα γίνουμε θύματα της πραγματικότητας μας ή θα αναλάβουμε την ευθύνη αυτού που ζούμε; Γιατί ένα είναι σίγουρο… σήμερα ζούμε το αποτέλεσμα των επιλογών του παρελθόντος! Θα τα ρίχνουμε στον απέναντι που μας κάνει τη ζωή δύσκολη (γονιό, φίλο, σύντροφο, αφεντικό, κλπ.) ή θα αναλάβουμε την ευθύνη για αυτό που δημιουργήσαμε;
Το «αναλαμβάνω την ευθύνη» όσο δύσκολο και να είναι, είναι άλλο τόσο και απελευθερωτικό. Με την έννοια ότι αφού εγώ με έβαλα σε αυτή τη δύσκολη κατάσταση, εγώ μπορώ και να με βγάλω από αυτή. Η ευθύνη του εαυτού, μας φέρνει στη δύναμή μας, η θυματοποίηση πάλι, μας αποδυναμώνει.
Θα μας συγχωρήσουμε; Θα μας αγκαλιάσουμε με αγάπη και συμπόνια; Ή θα μας τιμωρήσουμε δημιουργώντας κι άλλες δυσάρεστες καταστάσεις; Αυτά ξέραμε τότε που επιλέξαμε και αυτά κάναμε. Τώρα που πιθανό ξέρουμε καλύτερα τι θα κάνουμε;
Τι θα επιλέξουμε;
Σκέφτομαι…
Ψάχνοντας κάτι στο διαδίκτυο σήμερα «έπεσα» πάνω σε κάποιες διαφημίσεις που αφορούν στην γρήγορη εκμάθηση ξένων γλωσσών. Φοράς για παράδειγμα κάτι ακουστικά και την ώρα που κοιμάσαι (ή κάπως έτσι, δεν το μελέτησα σε βάθος) μαθαίνεις άπταιστα μια ξένη γλώσσα σε μερικές ώρες ή μέρες – δεν έχει σημασία – πάντως πολύ γρήγορα και το πιο σημαντικό χωρίς καθόλου κόπο. Σκέφτομαι λοιπόν, πάνω σε τι πατάνε αυτοί οι διαφημιστές και υπόσχονται τέτοιο θαύμα (γιατί για θαύμα μιλάμε). Η γνώμη μου λοιπόν είναι πως πατάνε πάνω στην ανάγκη και την επιθυμία πολλών ανθρώπων ίσως και των περισσοτέρων να μπορούμε να απολαμβάνουμε τα μέγιστα έχοντας κάνει τον λιγότερο κόπο.
Πιστεύω πως όλοι μας λίγο πολύ σε κάποιο τομέα της ζωής μας το κάνουμε αυτό. Θέλουμε μια καλή σχέση αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε τον κόπο να τη χτίσουμε ή να τη δημιουργήσουμε. Θέλουμε να είμαστε αδύνατοι αλλά δεν θέλουμε να στερηθούμε το φαϊ, ούτε να γυμναστούμε όσο χρειάζεται. Θέλουμε να θεραπεύσουμε κάτι αλλά δεν θέλουμε να κάνουμε τη δουλειά για να γίνει αυτό. Θέλουμε να μας το θεραπεύσει ο άλλος. Θέλουμε να αλλάξουν τα πράγματα στη ζωή μας αλλά δεν θέλουμε να αλλάξουμε εμείς.
Δουλεύω πολλά χρόνια με τον εαυτό μου και για ένα πράγμα είμαι σίγουρη. Κανείς, μα κανείς δεν μπορεί να αλλάξει τα πράγματα για εμάς, παρά μόνο εμείς για τον εαυτό μας. Ακόμη κι αν τύχει αυτό να γίνει, και το κάνει κάποιος για εμάς, πάντα αυτός ο κάποιος θα μπορεί να μας το πάρει πίσω.
Πόσο πιο όμορφος θα ήταν ο κόσμος για τον καθένα μας αν ο καθένας μας αναλάμβανε την ευθύνη της ζωής του και της ζωής που θέλει να ζήσει κάνοντας τον … κόπο να τη δημιουργήσει.
Αγάπη...
Τι μας κάνει να νιώθουμε ασφαλείς στη ζωή; τα χρήματα; η κοινωνική μας θέση; η αποδοχή που έχουμε από τούς άλλους; μήπως η αγάπη που νιώθουμε στην καρδιά μας για τον εαυτό μας και για τους άλλους;
Η εμπιστοσύνη πως ό,τι και να γίνει θα είμαστε εκεί; Ό,τι και να συμβεί, όσο χάλια και να τα κάνουμε τα πράγματα στη ζωή μας θα έχουμε το κουράγιο να μας αγαπάμε ακόμη; για πάντα.. άνευ όρων.
Πως θα νιώθαμε αν είχαμε πολλά χρήματα, αλλά δεν είχαμε άνθρωπο δίπλα μας; θα νιώθαμε ασφαλείς; ίσως όχι..
Τι χρειάζεται να αλλάξουμε μέσα μας για να αρχίσουμε να μας αγαπάμε; τι φόβο χρειάζεται να αποβάλλουμε για να μαλακώσει και να ανοίξει η καρδιά μας; να μη φοβόμαστε να συνδεθούμε.. να μη φοβόμαστε ότι θα πονέσουμε, θα προδοθούμε, θα ισοπεδωθούμε. Γιατί να τα φοβόμαστε αυτά άραγε; γιατί η αγάπη στο μυαλό μας φαντάζει τόσο τρομακτική, τόσο «φοβιστική» και κυρίως πονετική; Η αγάπη, η αληθινή άνευ όρων αγάπη μόνο χαρά μπορεί να μας κάνει να νιώσουμε. Βάλσαμο για την ψυχή μας! Γιατί τη μολύνουμε την αγάπη; γιατί βάζουμε όρους και όρια; «σε αγαπάω αλλά… δεν θα σε αγαπάω αν… σε αγαπούσα χθες αλλά σήμερα..» τι άλλαξε σήμερα; πως βγαίνει κάποιος από την καρδιά σου αφού τον άφησες να μπει; μπορεί να άλλαξαν οι συνθήκες που σχετίζεστε … η αγάπη γιατί τελειώνει; Η ίδια ψυχή είναι που αγάπησες … η ίδια.
Τι θα πει αγαπάω; τι σημαίνει; σε αγαπάω ελέγχοντας σε; ή σε αγαπάω αφήνοντας σε ελεύθερο; σε αγαπάω περιμένοντας από εσένα; ή σε αγαπάω χωρίς προσδοκίες; η αγάπη απογοητεύει στο τέλος ή οι προσδοκίες;
Τελικά η αγάπη τι χρώμα είναι; κόκκινο; γιατί οι περισσότεροι τη σκεφτόμαστε κόκκινη; Κι αν είναι κάτι άλλο από αυτό που όλοι έχουμε στο μυαλό μας; μήπως τελικά αγαπάμε με το μυαλό μας;
Κι αν είναι μωβ;
Η Σημασία του να ζω στο ΤΩΡΑ
Πάρε λίγο χρόνο και σκέψου που ζεις… στο παρελθόν, στο μέλλον ή στο παρόν; Μη βιαστεί να απαντήσεις. Άφησε να καταλάβεις τι σκέψεις τριγυρίζουν διαρκώς στο μυαλό σου. Ξαναζείς γεγονότα ή συναισθήματα από παλιές ιστορίες, παλιά βιώματα ή ανησυχείς για το τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο, σε δύο-τρεις-πέντε μήνες;
Στη στιγμή ζεις καθόλου;
Το σημείο δύναμης του ανθρώπου είναι πάντα το ΤΩΡΑ. Αυτή τη στιγμή, τώρα, σήμερα βρίσκεσαι στη δύναμη σου. Το χθες ανήκει στο παρελθόν, έφυγε… και το αύριο δεν έχει έρθει ακόμα.. Η πλειοψηφία των ανθρώπων ζει μεταξύ παρελθόντος και μέλλοντος, είτε λυπάται και πονά για το παρελθόν (μπορεί ακόμα και να αναπολεί για κάτι καλό που πέρασε) είτε αγχώνεται για το μέλλον που δεν έχει έρθει ακόμα. Και στις δύο περιπτώσεις ο άνθρωπος ζει έξω από τη δύναμή του και γι’ αυτό βρίσκεται διαρκώς σε κατάσταση άγχους και στρες.
Το να ζεις στο παρελθόν είναι σαν να μένεις προσκολλημένος σε μια πραγματικότητα που δεν υπάρχει πια. Όμως για κάποιο λόγο αυτό σε εξυπηρετεί και έτσι επιλέγεις να την ξαναζείς συναισθηματικά και να βιώνεις ξανά το τραύμα σου. Ακόμη κι αν αυτό που ξαναζείς είναι κάτι καλό και πάλι είσαι κολλημένος σε κάτι που συνέβη στο παρελθόν χωρίς να ζεις το παρόν σου.
Από την άλλη ζώντας φοβούμενος τι μπορεί να συμβεί στο μέλλον, είτε αυτό είναι την άλλη εβδομάδα, είτε είναι έξι μήνες μετά, χάνεις τις στιγμές που μπορείς να ζήσεις στο παρόν και δημιουργείς την πραγματικότητα του μέλλοντος σου. Αν ζήσεις τώρα με χαρά και δημιουργικότητα αυτό θα ζήσεις και σε μελλοντικό χρόνο. Αυτό πρόκειται να δημιουργήσεις. Αν ζεις διαρκώς με στρες, με στρες θα ζεις και σε έξι μήνες από τώρα. Οι αποφάσεις που παίρνουμε σήμερα και οι επιλογές που κάνουμε σε πρακτικά και συναισθηματικά θέματα αφορούν άμεσα στην πραγματικότητα που θα ζήσουμε στο μέλλον μας, είτε αυτό είναι σε έξι μήνες, είτε σε δέκα χρόνια. Ζώντας στο τώρα, στο σήμερα, μας βοηθάει να ζούμε τις στιγμές μας μέσα στις οποίες βιώνουμε τη δύναμή μας και μπορούμε να δράσουμε αν θέλουμε αλλαγή.
Κάνε μια άσκηση, προσπάθησε για τις επόμενες τρεις – πέντε μέρες να σκέφτεσαι μόνο το τώρα και δες πως νιώθεις σε σχέση με το στρες σου. Όποτε φεύγει το μυαλό, θα συγκεντρώνεσαι στο εδώ και τώρα, στη στιγμή που ζείς.
ΤΩΡΑ είναι η ώρα να ζήσουμε τη ζωή μας με χαρά και αγάπη.
Τι μπορείς να κάνεις γι’ αυτό ΤΩΡΑ;
Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ ΤΗΣ ΘΕΡΑΠΕΙΑΣ
Όλοι μας έχουμε μια ιστορία. Μια προσωπική ιστορία η οποία γεννήθηκε στην οικογένεια μέσα στην οποία μεγαλώσαμε. Όλοι έχουμε επηρεαστεί βαθιά από τους ανθρώπους οι οποίοι μας μεγάλωσαν (γονείς, γιαγιά, παππούς κλπ.). Μέσα στο περιβάλλον / στην οικογένεια που μεγάλωσε ο καθένας μας υπάρχουν ιδέες, αντιλήψεις, πιστεύω, πεποιθήσεις για τους ανθρώπους, τη ζωή, τα πράγματα, εμάς τους ίδιους που άλλες τις υιοθετήσαμε και άλλες όχι και με τις οποίες πορεύεται ο καθένας μας στη ζωή του. Οι πεποιθήσεις, οι οποίες είναι οι ιδέες τις οποίες έχουμε αποδεχτεί ως αληθινές, επηρεάζουν την καθημερινότητά μας και τη ζωή μας όλη.
Πεποιθήσεις καλές, θετικές και λειτουργικές για τη ζωή μας όπως: είμαι καλός σε αυτή τη δουλειά και την κάνω με επιτυχία, είμαι έξυπνος, αξίζω να έχω μια καλή σχέση κλπ. και πεποιθήσεις αρνητικές και βλαβερές για εμάς όπως: δεν αξίζω, δεν είμαι αρκετά καλός, είμαι δειλός, είμαι εγωιστής, τα χρήματα βγαίνουν με πόνο κλπ.
Ανάλογα λοιπόν με τις πεποιθήσεις που έχει υιοθετήσει ο καθένας μας, ζούμε και τη ζωή μας. Οι πεποιθήσεις δηλαδή, οδηγούν σε συγκεκριμένες συμπεριφορές (πιστεύεις ότι δεν είσαι αρκετά έξυπνος; κατά συνέπεια θα διεκδικείς δουλειές κατώτερες των δυνατοτήτων σου ή δεν θα διεκδικείς την αμοιβή που σου αξίζει). Άραγε λοιπόν, πόσες συμπεριφορές έχουμε υιοθετήσει από τους γονείς μας, πόσα πιστεύω, πόσες ιδέες; Πόσες από τις αρνητικές πεποιθήσεις που έχουμε είναι αλήθεια; Ισχύει ότι δεν είμαστε αρκετά καλοί, ότι δεν είμαστε ικανοί, ότι δεν αξίζουμε, ότι αν εκφράσουμε τη διαφορετικότητά μας θα μείνουμε μόνοι, ότι χρειάζεται να γινόμαστε χαλί να μας πατήσουν για να μας αγαπάνε;
Όλα τα παραπάνω δεν είναι απαραίτητο ότι αυτοί που μας μεγάλωσαν μας τα είπαν με λόγια. Οι γονείς δείχνουμε στα παιδιά μας το δικό μας τρόπο που κάνουμε τα πράγματα. Τα παιδιά μαθαίνουν από το πώς ζούμε και ενεργούμε στη δική μας ζωή και στις περισσότερες περιπτώσεις αν δεν κάνουν μια διαφορετική επιλογή, αυτό αντιγράφουν.
Το μυστικό λοιπόν, του να ζήσει κάποιος με χαρά τη ζωή του είναι να βρει τι κάνει νόημα σε εκείνον, τι κάνει χαρούμενο τον ίδιο, τι θέλει να δημιουργήσει, τι τον εμπνέει και μετά να το ζήσει!!
Τι καλά που θα ήταν να μας μεγάλωναν έτσι, δεν συμφωνείτε; Να μας βοηθούσαν και να μας ωθούσαν ως παιδιά να βρούμε τη δική μας ταυτότητα, τις δικές μας ικανότητες, τα δικά μας όνειρα.. Υπάρχουν πολλές αλήθειες που οι γονείς μας δεν μας είπαν, οι δάσκαλοί μας δεν μας είπαν, η κοινωνία δεν μας είπε.
Και μάλιστα μας είπαν τα ακριβώς αντίθετα και αυτά είναι που μας δυσκολεύουν τη ζωή. Και βέβαια ο λόγος που δεν μας τα είπαν αυτά, ούτε οι γονείς, ούτε οι δάσκαλοι είναι γιατί ούτε εκείνοι τα ήξεραν…
Και επειδή δεν μας τα έμαθαν όλα αυτά όταν ήμασταν παιδιά χρειάζεται τώρα να κάνουμε την επιλογή να τα μάθουμε μόνοι μας και να ελευθερωθούμε από τα δεσμά των περιοριστικών πεποιθήσεων μας.
Για εμένα η θεραπεία οδηγεί στην ελευθερία…